...طلائیه دل نوشته

تابه حال طلائیه  رفتی ؟
طلائیه یعنی جگر شیر نداری   سفر عشق نرو

طلائیه ....اینجا حس غریبی به انسان دست میدهد.دلت میخواهد بدوی تا ته دشت..!
دلت میخواهد خودت را صدا بزنی و پیدا کنی..
اینجا دلت برای خودت تنگ میشود ولی زود خودت را پیدا میکنی..
اینجااینقدر باید سماجت کرد ودر خانه را زد  تا صاحب خانه را دید ...اینقدر کوبم در این خانه را  تا ببینم روی صاحبخانه را......
 اینجادلت میخواهد روی خاک ها بشینی ومثل بچه ها بازی کنی.. اصلا عجیب نیست!
عجیب کارهای ماست که باعث شده خودمان را گم کنیم و دزدکی از چراغ قرمز و عبور ممنوع بگذریم غافل از اینکه شمارۀ ما را خدا یادداشت میکند و سر فرصت و سر بزنگاه جریمه میکند ..
بار ها زیر تابلوهای توقف ممنوع پارک کرده ایم و جاهایی که نباید میرفتیم،رفته ایم..
آری!.. عجیب کارهای ماست که میدانیم آخر کوچه ی گناه بن بست است و باز هم گناه میکنیم..
خاک اینجا حرف میزند ..گریه میکند.. میخندد و به آدم آرامش میدهد...
شفا بخش است .. خاک اینجا بوی قرآن جیبی میدهد، بوی پلاک ، بوی سربند، بوی کوله پشتی و باروت ..
با خاک اینجا میشود مهر درست کرد و به جانماز هدیه داد..
از اینجا میشود خدا را دید و با اغو ش باز دست داد
اگر نتوانستی او را ببینی وبا او دست بدهی،باید بفهمی که هنوز اندر خم یک کوچه هم نیستی! اصلا به کوچه هم نرسیدی تا بخواهی در پیچ و خم آن گم شوی..
گر گدا کاهل بود    تقصیر صاحب خانه چیست؟!..